Ineens weet je het niet meer en ben je het spoor bijster. Je krijgt geen energie meer van wat je aan het doen bent, wat nu?
Herken je dat? Het spoor bijster..
Ineens besef ik dat ik niet meer de energie krijg van het werk wat ik al 15 jaar lang met heel veel liefde, plezier en enthousiasme gedaan heb. Dat is best eng! Altijd heb ik juf willen worden. Dus na de havo ben ik naar de pabo gegaan. Daar heb ik nooit over getwijfeld. Na de pabo afgerond te hebben, ben ik gaan werken in het voortgezet onderwijs. Ik kwam terecht op een vmbo en gaf les aan basis en kader leerlingen in de onderbouw. Een hele uitdaging, maar super gaaf! Ik vond het oudere kind altijd al veel leuker! Je moet er net wat meer je best voor doen om een band met deze leeftijdsgroep op te bouwen. En als dat dan lukte, kreeg ik daar zoveel voor terug!
Ik ben een docent die gaat voor de relatie, de prestatie komt daar dan vaak wel achteraan. Ik wilde de kinderen klaar stomen voor de maatschappij; waarden en normen bijbrengen, ze hun communicatieve en sociale vaardigheden laten ontwikkelen. Dat vind ik belangrijker dan bijvoorbeeld leren hoe ze de persoonsvorm in een zin kunnen vinden. Hier kreeg ik voldoening van! Het koste veel energie, maar die energie leverde het ook op. Hierdoor bleef ik in balans.
Een aantal maanden geleden merkte ik dat ik een beetje uit balans raakte.
Ik heb al die tijd op dezelfde school gewerkt, dus ik dacht dat het misschien tijd was om eens in een andere keuken te gaan kijken. En zo ging het ineens heel snel! Aan onderwijzend personeel is een groot tekort, dus aan banen geen gebrek. Ik kan bij de start van dit schooljaar beginnen op een ander vmbo. Natuurlijk kost dit even veel energie: een nieuwe omgeving, nieuwe leerlingen, nieuwe collega’s, nieuwe werkwijzen, etc. Maar dit zal me uiteindelijk weer die boost geven in het leerkracht zijn!
Weken gingen voorbij en de onrust in mijn lijf nam toe. Wat is er toch met me aan de hand? Emoties zitten hoog en in de nachten wordt er veel gepiekerd en nagedacht. Uiteindelijk kom ik tot de conclusie dat geen enkele andere school de oplossing gaat zijn om weer in balans te geraken. Het ligt niet aan de werkplek, maar ‘het probleem’ zit bij mij!
Ik haal geen voldoening meer uit de taak ‘lesgeven’. Na 15 jaar is het (even) klaar. Maar hoe ga ik dat vertellen thuis? Hoe vertel ik dat op m’n werk? En wat wil ik dan? Kan ik wel iets anders? Niet direct antwoord hebbende op deze vragen brengt onzekerheid met zich mee. Ik vond het doodeng om dit uit te spreken. Tijdens een avondje lekker op de bank met mijn man, kids boven in bed, komt het gesprek op gang. Dit ging met veel emoties van mij gepaard. Maar uiteindelijk ben ik mijn ei kwijt. Hierna volgen gesprekken met mijn werkgever en wordt er bekeken wat de mogelijkheden zijn. Jeetje, wat lucht het op!
Ondertussen ben ik aan de slag met een jobcoachingstraject! Dit wordt geheel gefaciliteerd door mijn baas. Zo fijn dat ik de ruimte krijg om uit te zoeken waar ik dan wel weer gelukkig van word. Het is heel interessant om met dit traject bezig te zijn. Het geeft je veel inzichten in jezelf: wie je bent, wat je kwaliteiten en je ontwikkelpunten zijn en waar je interesses liggen.
Ben heel benieuwd wat het me gaat brengen en waar ik straks mijn werkgeluk in terug vind!
