Zaterdagmorgen. Wakker gemaakt door de kinderen. We hebben opzich een prima nacht achter de rug, maar ik voel me ellendig. Ik voel me leeg en moe, ik wil huilen. En dat gebeurd.. Dit zijn dezelfde tekenen als voorheen, maar nu herken ik ze. Leven na een depressie!
Terug in de tijd
Het is inmiddels zo’n drie jaar geleden dat ik thuis kwam te zitten met een depressie en tekenen van een burn-out. Iets waarvan ik dacht dat dit mij nooit zou overkomen. Iets waarvan ik niet wist wat het inhield, iets waarvan ik het niet zag aankomen. Achteraf wel, maar dat is later.
Van het ene op het andere moment was het klaar. Ik was op, het hoefde niet meer. Ik vond het eigenlijk best mooi geweest. Het leven was me te druk en teveel. Ik hield (en hou nog natuurlijk) van mijn kinderen en mijn vriend, maar de dagelijkse sleur van het leven was me teveel.
Gelukkig greep ik naar hulp in plaats van wat anders, want ik besefte goed dat het leven meer in petto had dan deze emoties. En daar moest aan gewerkt worden.
Psycholoog en rust
De cocktail die mij er bovenop hielp. De psycholoog met luisterend oor, tips, zelfreflectie en mooie lectuur. Rust. Rust om die lectuur door te nemen, om te doen wat goed voelt in plaats van moet en rust om te slapen wanneer mijn lichaam en vooral geest aangaven dat genoeg genoeg is. Wandelen was ook een heerlijke methode om mijn hoofd leeg te maken.
Moeilijk als je een kindje thuis hebt en een vriend met een baan met verantwoordelijkheden. Desondanks is het me gelukt. Weliswaar had dit niet gekund zonder mijn vriend, lieve vrienden en familie. Iedereen schrikt, niemand snapt het, maar iedereen is er voor je. En een depressie is niet te snappen, niet als je het zelf niet hebt mee gemaakt. En dat is oké. Zolang je het maar op kan brengen om naar de ander te luisteren. That’s all that matters.
And life goes on.
Daarna gaat het leven door. Je bent beter. Maar is dit daadwerkelijk zo? Ben je voor de rest van je leven hersteld van je depressie?
Mijn antwoord: nee. Je werkt er elke dag aan. Bewust en onbewust. Je herkent signalen, je voelt onrust maar je weet wat je eraan kunt doen. En af en toe lukt het even niet. Net als die zaterdagmorgen. Toen lukte het even niet. Het was er, en het mocht er zijn. Want ook dat is belangrijk, het er laten zijn.
Die dag lukte niks meer, wilde ik niks maar ben ik niet bij de pakken neer gaan zitten. Ik heb hulp ingeschakeld door te praten. Door aan mijn partner aan te geven; vandaag voel ik me niet oké. Waarom? Geen idee, het is gewoon zo. Vandaag kom ik niet vooruit, vandaag wil ik even niks. Hij heeft de kids op zich genomen en mij even laten zijn wat ik wilde zijn. Alleen met mijn emoties, zoekende naar een oplossing.
Wat mij die dag al voor de helft geholpen heeft was de acceptatie van mezelf. De acceptatie dat ik me zo voelde en daar even doorheen moest. Je kunt vechten tegen gevoelens, maar we weten allemaal dat dit gewoon jezelf voor de gek houden is. The key is om bepaalde gevoelens te doorbreken, en daarvoor heb ik handvatten gekregen!
Doseren.
Mijn keywoord voor de rest van mijn leven, in alles. Doseren. Geen honderd dingen in een week of maand. Geen 86 doelen in een jaar. Kijken wat realistisch is en waar ik vrolijk van word. En als je nu denkt; ‘zo werkt het leven niet’, dan snap je het niet. Het leven werkt daadwerkelijk wel zo, maar wij menen het allemaal anders te moeten doen. Vooral het woord moeten is eigenlijk een groot jeukwoord. Ik ben me er wel degelijk van bewust dat sommige dingen erbij horen maar ik denk dat we zelf eens goed moeten nadenken over wat echt moet.
Bij mij is het moeten dus doseren geworden. Doseren om een depressie te voorkomen. En als ik dan op mijn bek ga omdat het wel even teveel is dan ga ik reflecteren. Niet alleen, maar samen. Ik run een gezin, ik werk parttime en als één van deze twee uit balans raakt ga ik samen kijken waar het mis gaat.
Nu klinkt het alsof ik alles op een rijtje heb, maar vergeet die zaterdagmorgen niet ;).
Onderschat de impact van het leven na een depressie niet, en onthoud dat die persoon elke dag nog werkt aan een betere ik. Dat die persoon dagen of weken heeft waarin het niet lukt. En als je het niet snapt, snap het dan niet. Ik hoop van harte dat je het dan niet mag blijven snappen, zolang je maar niet te hard oordeelt.
liefs Pauline.
