Heel stoer sta ik aan de poort van het schoolplein mijn tranen weg te slikken. Daar gaat ze dan, mijn kleuter, haar eerste schooldag. Loslaten is nu echt begonnen. Ik heb een koffie moment ingepland bij een vriendin, maar eenmaal thuis komen de waterlanders. Hoe is dit zo snel gegaan? Gisteren was ze nog een baby toch?!
Sprongen en groei
Elke fase in de jeugd van je kind brengt de nodige sprongen en groei met zich mee. Kinderen ontwikkelen zich nou eenmaal in een razend tempo. Waar je baby met 2 maanden nog een hulpeloos mensje is lijkt het met een half jaar al steeds meer mens.
In elke nieuwe periode begin je al met loslaten. Loslaten van wat is geweest en de ontwikkeling die ze al hebben doorgemaakt. Zo neem je na een kleine drie / vier maanden al een beetje afscheid van het echte baby zijn. En vanaf ongeveer een half jaar moet je ze loslaten om te leren tijgeren en/of kruipen en vervolgens lopen.
En als ze eenmaal lopen (of eigenlijk ook al met kruipen) moet je loslaten dat je ze niet tegen alles kunt beschermen en ze eigenlijk letterlijk met vallen en stoten opgroeien.
Loslaten en emoties
Bij mij brengt elke vorm van loslaten de nodige emoties met zich mee. Zo vond ik het bijvoorbeeld vreselijk om bij de zwangerschap van mijn zoontje de spullen van mijn dochter uit te moeten zoeken en weg te moeten doen. Het feit dat er nooit meer een klein meisje kwam, het loslaten van al die kleine spullen van haar toen, het viel me zwaar.
Gelukkig heb ik toentertijd heel veel neutraal gekocht, dus de kinderwagen, het badje en kinderstoel konden gewoon blijven. Deze weer achter de schotten vandaan halen was een fijn gevoel, heerlijk om alles nog eens in gebruik te mogen en kunnen nemen.
Nu we blij zijn en onszelf gezegend voelen met twee kids begint nu ook langzaam het loslaten van die dingen. Livio begint langzaam dingen te ontgroeien. Zo gaat hij voortaan in bad in een badzitje en is zijn babybad dus overbodig. Met pijn in mijn hart en het nodige uitstelgedrag heb ik deze onlangs verkocht via Marktplaats. Een nieuwe fase en afsluiten van een oude fase.
Ontwikkelen van de eigen ik
Natuurlijk ben ik als ouder zijnde niet de enige die bezig is met loslaten. Uiteraard werkt dit ook andersom. Op mijn dochter haar eerste schooldag moest zij ook mij loslaten. Erop vertrouwen dat de juffrouw haar helpt met haar problemen en haar serieus neemt wanneer nodig. Leren opnieuw vriendjes en vriendinnetjes te maken en zelf problemen op te lossen.
Ze gaat nu in een razend tempo haar eigen ik ontwikkelen. Ze moet steeds meer van haarzelf op aan kunnen en zal steeds meer op zichzelf moeten vertrouwen. Na een week school merk je al meteen het effect van minder onder mama ’s vleugels zijn. Er komt een hoop wijze praat uit en haar zelfredzaamheid is al enorm toegenomen.
Mooi proces
Loslaten is dus ondanks dat het soms een moeilijk proces is ook wel een mooi proces. Veelal kom je er sterker uit. Of dit nu te maken heeft met het afscheid nemen van babyspullen, of de eerste keer je kind naar school brengen. Elke keer loslaten is een leerpunt, zowel voor jou als voor je kinderen. Het is iets wat eigenlijk een rode draad is door je leven.
Ik denk dat het belangrijk is om onze kinderen zoveel mogelijk te begeleiden bij dit proces en niet belemmeren. Hun hand vasthouden waar echt nog nodig is, maar stimuleren om het zelf te doen. Het is moeilijk om te beseffen dat je steeds minder nodig bent, maar ook dit kan weer positief uitpakken.
Geniet van het loslaten, op die manier kan er ook weer iets moois groeien en kom je eigenlijk dichter bij elkaar.
Ook interessant