Op sommige dagen kamp ik met een enorm schuldgevoel richting mijn kinderen. Ik voel me bijna egoïstisch dat ik graag kinderen wilde! Want eerlijk is eerlijk, als ik nu naar de wereld kijk vind ik het totaal geen fijne plek.
Veiligheid
Kinderen zijn gebaat bij liefde en veiligheid. Veiligheid in huis, veiligheid in de omgeving, een gevoel van geborgenheid. Vanaf dag 1 dat ik moeder werd zag ik dit als mijn hoofdtaak! Het liefst stop je ze in een doosje en bescherm je ze tegen alles, maar dat is natuurlijk niet de realiteit. Ze groeien op met teleurstellingen, boosheid maar ook vreugde en succeservaringen. Jij bent diegene die ze daarin begeleid en hebt daarvan veel zelf in de hand.
Toch maak ik me vooral druk om dat stukje wat ik vooral niet in de hand heb. En dat creëert mijn schuldgevoel! Zij hebben immers niet gekozen voor deze wereld, maar ik wilde ze er graag in hebben.
Oorlogen en ellende
Het houdt me eigenlijk dagelijks bezig, de oorlog in Oekraïne. Iets wat deels begon als ver weg van ons bed show, maar waar we nu (letterlijk) ook de prijs voor betalen. Uiteraard wordt er veel geroepen dat er altijd oorlogen zijn, altijd mensen voor hun leven vechten en er altijd onschuldige mensen getroffen worden. Erg genoeg als je het mij vraagt! Toch komt dit dichterbij, leeft dit meer.
Door de media worden we op de hoogte gehouden, maar in hoeverre van alles? Social media leert ons soms meer. Real life filmpjes van wat er gebeurd, posts van mensen die erbij zijn en blogs over hoe het leven daar nu is. Dat is het echte nieuws als je het mij vraagt! Kinderen die verkracht worden of vermoord worden om precies niks. Mijn moederhart huilt, vooral wanneer ik dan op rechts kijk waar mijn twee kinderen heerlijk aan het spelen zijn. Ik moet er niet aan denken…
Wat me het meeste zorgen baat is dat ik dit zelf niet in de hand heb. Ik ben afhankelijk van wat mensen op een andere positie (lees regering) voor ons gaan beslissen. Zij hebben even hard gezegd ons leven in handen, dat beangstigd mij! Soms vraag ik me af waarom we ons allemaal met elkaar moeten bemoeien? Hoe vaak leerden we op school niet dat we ons ‘bezig moesten houden met onze eigen zaken ‘? En wellicht ligt het allemaal veel ingewikkelder dan dat, maar het is geen fijne gedachte dat je daar geen controle over hebt.
Veiligheid in Nederland
Ook vind ik de veiligheid in Nederland veranderd. Waar ik vroeger als meisje na een avond carnavallen nog met vriendinnen of alleen naar huis fietste zou ik nu zelf niet meer aandurven, laat staan mijn dochter. Ik heb nu al gezworen dat ik haar waar dan ook ga ophalen na een avondje uit. Er lopen zoveel gekken rond! En de straffen hier zijn veel te mild. Niet gek dat sommige ouders het recht in eigen handen nemen. Of ik het goedkeur? Geen idee, kan me voorstellen dat wanhoop rare dingen doet met mensen.
Hoewel ik ook wel begrijp dat mijn kinderen opgroeien in deze wereld en dus niet anders gewend zijn dadelijk maakt dat het schuldgevoel helaas niet altijd minder. Je wilt gewoon het beste voor je kinderen! Je wilt ze laten geloven dat de wereld een fijne plek is, en dat hun grootste angst mag zijn dat ze van de fiets vallen wanneer ze leren fietsen. Maar de werkelijkheid is natuurlijk anders.
Het begint bij ons zelf
Toch probeer ik de lichte angst en het schuldgevoel niet te laten overheersen. Hoewel ik soms graag mijn spullen zou pakken en zou willen vertrekken naar een hutje op de hei ergens in een mooi vrij land zonder ellende weet ik dat dit niet reëel is! Overal is wel iets, ieder huisje heeft zijn kruisje zullen we maar zeggen!
Zolang ik mijn kinderen een opvoeding geef met als basis respect naar anderen draag ik mijn steentje bij aan een betere wereld. Eigenlijk moet dat schuldgevoel jegens hen naar de achtergrond verdwijnen en is het aan mij om ervoor te zorgen dat ze de wereld een stukje beter maken met hun opvoeding en positiviteit. Ik wil namelijk dat ze de wereld soort van gaan ontdekken, maar vooral beseffen dat ik er alles aan doe wat in mijn macht ligt om het zo veilig mogelijk te maken.
Ze mogen op hun bek gaan, ze mogen tegen de muur aan lopen, ze mogen ruzie maken! Alles wordt opgelost met respect. Hoewel ik af en toe vol schiet als ik naar die twee apenkoppen kijk met in mijn achterhoofd de onzekere oorlogsdreiging hier probeer ik hen er niet mee te belasten. Het schuldgevoel slik ik weg, ze maken me gelukkig en zolang ik ze kan beschermen zijn zij gelukkig. En dat is waar het om draait!
Wellicht heb je ook interesse in onze blog over: ”help je kinderen de strijd tegen stress en angst te overwinnen.” Bekijk deze dan zeker.
