‘Bij het tweede kind is alles anders’. Ik hoor het mensen nog zeggen. Zelf dacht ik dat het wel los zou lopen. Hoe het nu in werkelijkheid is? Lees hier alles over mijn versie van tweede kind vs. eerste kind.
Zwangerschap
Het begint al tijdens de zwangerschap. Begrijp me niet verkeerd, alles is nog steeds bijzonder, maar het gaat gewoon net even anders. De mijlpalen vliegen aan je voorbij en de buikfoto’s van mijn tweede kindje zijn op één hand te tellen terwijl ik van mijn eerste kind een compleet album aan buikfoto’s kan aanleggen.
Aankopen
Waar je voor je eerste kind alles nieuw koopt en voor je gevoel echt nodig hebt, loopt het bij de tweede wel los. Ik had redelijk veel dingen neutraal gekocht bij de eerste waardoor ik bij de tweede beduidend minder nodig had.
Waar we bij onze dochter gezellig gingen babyshoppen, bestelde ik nu alles tussen neus en lippen door online.
Waar ik bij Alessia vond dat ik alles moest hebben, dacht ik bij Livio ‘Ach, kan dadelijk ook nog’
Bevalling
Bij Alessia stond alles in teken van de bevalling van mijn eerste kind. Een geboorteplan ruim van tevoren opgezet. Goed nadenken wat ik wel en niet wilde en een gezonde spanning. Nachtje ziekenhuis en goed van de kaart begon ik aan de kraamtijd. Bij Livio; ‘Ik zie wel hoe het gaat, eruit komt hij toch wel’. Geboorteplan na twee keer vragen van de verloskundige vlug de avond voor de volgende afspraak in elkaar gezet.
Een vlotte bevalling van drie uurtjes, ik voelde me super goed dus om 22.30 u ’s avonds lekker naar de Mac. Eenmaal thuis beseffen; we hebben er weer een kindje bij en zijn gewoon al thuis..
Kraamtijd
Bij Alessia vond ik de kraamtijd hel. Mede door de zware bevalling, en daarnaast de druk dat iedereen wilde komen kijken. Ik had zelf geen behoefte aan kraamvisite en werd geleefd en dacht meer aan anderen als mezelf. De baby laten vasthouden vond ik spannend en als ze huilde raakte ik compleet in paniek. Mijn kind mocht geen verdriet hebben.
Tijd om dit bij nummertje twee net effe anders te doen! Echter viel de bevalling goed uit en durfde ik kraamvisite te plannen, maar wel naar mijn voorwaarden. De baby laten vasthouden ging vanzelf; ‘ Hier, ik moet even plassen’. En als hij begon te huilen was er vast wat aan de hand of moest hij naar bed en had de visite daar simpelweg even mee te dealen.
En dan verder..
Dan na al die ontwikkelingen begint het werkleven weer.
Waar ik met Alessia huilend de deur dicht trok ging het nu makkelijker (met een lichte snik). Had ik zin om te beginnen? Nee! Maar alles ging vanzelf. Gezien ik een peuter/kleuter in huis heb was ik meer bezig met de vraag of ik alles had klaar gezet voor mijn partner (die had ouderschapsverlof) en de oma’s als dat ik echt bezig kon zijn met mijn eerste werkdag.
Met Alessia liep ik heel de dag met mijn telefoon in mijn hand om foto’s te maken. Ik had bij wijze van nog net niet haar eerste poepluier vast gelegd. Nu bij Livio merk ik dat ik de helft minder foto’s heb. Waar ik bij Alessia begon (oké hij is niet afgekomen) met een inplak album van de eerste dagen en deze al half vol zat na foto’s van slechts één week, kan ik bij Livio een half album vullen van zijn eerste half jaar. Niet dat ik niks bijzonder vind, maar je wordt gewoon zo geleefd dat je pas halverwege beseft dat je zo weinig vast legt.
Eerste hapjes, wat keek ik daar naar uit! Wat was het bij het eerste kind toch spannend.. Goed opzoeken wat ze mogen, recepten downloaden en uitproberen. Jawel, zoveel mogelijk vers. Proberen vaste tijden in te bouwen en paniek als daarvan afgeweken werd want zo moest het toch?! Eerste hapje op video en 100 foto’s vastgelegd, leuk voor straks.
En nu? Oh hij mag hapjes. Op naar kruidvat! Als ik tijd heb maak ik vers, maar op potjes wordt hij vast ook groot. Tijdens het aanvoeren van het eerst hapje beseffen dat het eigenlijk wel leuk is als dit wordt vastgelegd, dus even vriendlief erbij roepen die vlug wat foto’s schiet en een filmpje maakt. Vervolgens vaak halverwege de dag erachter komen dat hij nog geen fruit gehad heeft, en als hij moe is slaat hij de groenten maar over en voldoet die fles ook nog wel prima.
Waar ik Alessia bijna nog geen 10 seconden alleen in de box achter durfde te laten hang ik bij Livio vlot even de was op zolder op. Alessia mocht niets anders eten/proeven als dat aanbevolen was, nu kan ik erom lachen als ik van mijn moeder hoor dat Livio kennis heeft gemaakt met een koffie koekje en hem nog net niet uit mijn moeders handen trok (relax, hij heeft een keer met z’n tong eroverheen gelikt that’s all).
Ik geloof nu echt oprecht dat alles anders is bij een tweede kind. Maakt dit het minder bijzonder? Nee! Hou/geef ik minder om Livio? Nee! Je hebt het gewoon een keer meegemaakt waardoor je makkelijker wordt. De tweede gaat ook mee in de flow, hij moet wel. We grappen regelmatig wel eens samen dat Livio nu al is achtergesteld, maar dit is natuurlijk onzin! Dit mannetje betekent net zoveel voor ons als Alessia, maar alles gaat voor mijn gevoel net effe wat sneller.
Mogelijk heb je ook interesse in onze blog over must-have speelgoed om motorische vaardigheden te ontwikkelen. Bekijk deze dan nu!
